Drukuj

DSCF7123

Wyjazd w Beskidy Śląski i Śląsko - Morawski (9-12 XI 2013)

Mkniemy przez Warszawę, wokół nas wstaje świt, czerwone niebo mocno odcina się od szarzejącej zabudowy. Zaczyna się robić co raz jaśniej, czerwień przechodzi w  morele i róż.

Wskazówki mojego zegarka nieustannie przesuwają się do przodu, niebo staje się błękitne.

Słońce odprowadza nas niczym wierny pies aż po same góry. A potem ...

Belzebub z Bukowca

Około południa zaczyna się nasza wędrówka, jest pochmurnie ale nie pada... jeszcze.

Pierwszy odcinek z Istebnej do granicy z Czechami pokonujemy idąc asfaltem.

Robimy sobie przerwę przy budynku byłego przejścia granicznego gdzie obecnie mieści się galeria „Dom Trzech Narodów". Zaraz potem już po drugiej stronie granicy zaczynam iść zielonym szlakiem biegnącym przez najbardziej wysunięty na wschód skrawek Czech.

Jak okiem sięgnąć wszędzie widać zamglone szczyty, a nad nami wiszą ciemne chmury. Zawór zostaje odkręcony i z kolosalnego natrysku zaczyna lecieć woda. Chronimy się pod wiatą na Dilku. Pan Jezus przyjmuje nas z otwartymi rękami, spokojnie popatrując z krzyża na grupę zakapturzonych wędrowców, kto wie może przypomina sobie swoje wędrówki po Galilei ...

Ruszamy dalej, pokonując grzbiet Komorovskego Grunia i kierujemy się do chaty Girova.

Po drodze deszcz nieco zelżał i miałem okazję sfotografować szczyty Beskidu Śląskiego pokryte burą zielenią i gdzieniegdzie jesienną paletą barw. Snująca się mgła nadawała im niepowtarzalny tolkienowski charakter.

Maszerujemy w szarówce, nagle dostrzegam światło, to nasze schronisko. Chata Girova przywitała nas smacznym jedzeniem i piciem oraz lekcją języka czeskiego. Aż nie chciało się wychodzić.

Idziemy dalej, jest zupełnie ciemno, mży. Mijamy skałki zwane Czarcimi Młynami.

Tej nocy mieszkający tam Boruta zacierał ręce z zadowolenia sposobiąc się do „umilenia czasu" śmiałkom usiłującym wydostać się z Jego Gór. Napuścił gęstej mgły, spuścił ze smyczy Cyklopa i rzucił swój ulubiony urok Babura z 666 strony księgi czarnoksiężnika Drapichrusta.

Na nasze szczęście czart był już stary i niedowidzący więc czar okazał się nie do końca skuteczny ale...

Musieliśmy bardzo się pilnować by podążać właściwą drogą, omijać osuwiska i nie przeoczyć chaty Studenične. W końcu trafiamy na jakieś zabudowania, może to już Studenične ?

Dolatuje nas intensywne szczekanie, a pochwali z ciemności wyłania się jednookie psisko.

Odwróciłem uwagę tylko na chwilę i to wystarczyło by Cyklop podskoczył i lekko dziabnął mnie w cholewę buta. Nieco mnie to zdenerwowało więc pogoniłem go kijkami. Czworonóg wycofał się ale wciąż krążył w pobliżu intensywnie ujadając. Podeszliśmy kawałek; jeszcze jeden duży dom. Sprawdzam go „w asyście" smakosza łydek, który znowu podchodzi bliżej. Wycofuje się pod wpływem dźwięku wydawanego przez uderzane przeze mnie kijki. Z wolna zawracam na drogę; w jednej ręce trzymając kije, a drugą trzymając na rękojeści mojego noża, cały czas mając na oku Cyklopa. Dołączam do reszty ekipy oczekującej mnie opodal w umówionym punkcie i nie niepokojeni posuwamy się dalej trafiając po około kwadrancie na schronisko. Niestety w Studeničnym nie ma miejsc, a o tzw. podłodze nie mam mowy. W tej sytuacji kierujemy się niebieskim szlakiem do Mostów u Jablunkova. Pokonujemy ostatnie dwa kilometry dzielące nas od cywilizacji, niwecząc diabelskie knowania i rychło trafiamy do hotelu Bekyd. Ciepła woda, wygodne łóżko, wieczorne piwo i jesteśmy szczęśliwi.

 

Cytaty dnia:

- Ale luksus !

- I to jest hasło naszego wyjazdu.

 

- No dobrze doceniam, że niesiesz dla mnie jabłko.

- Czarek uważaj; jabłko, Ewa już raz się to bardzo źle skończyło.

 

- O jaki fotel !; godny księcia.

- Księciunia !, w SKG nie ma miejsca dla dwóch książąt.

DSCF7059DSCF7060DSCF7069DSCF7071


Niespodzianki

Następnego dnia rano czekało nas wkroczenie w Beskid Śląsko - Morawski, a w raz z tym solidne podejście. Doładowani śniadaniem i ogrzewani promieniami listopadowego słońca podchodzimy do chaty Skalka spotykając sporą liczbę turystów schodzących ze schroniska. Sprawnie pokonujemy 400 metrów przewyższenia i stajemy w schronisku witani przez rozentuzjazmowanych Czechów siedzących przy strawie i piwku. Niektórzy z nich są tak przepełnieni radością, że włażą na belkę stanowiącą górną kondygnację baru. Gra muzyczka, Czarek aż się rwie żeby coś zagrać i pewnie dałby cały koncert bo w sali obok ustawione były instrumenty muzyczne...

Jak wszystko co miłe tak i nasze posiedzenie w schronisku rychło dobiegło końca. Dalsza droga wiodła grzbietem Polomu, na którym znajdowały się dwie kolejne chaty - Severka i Kamenna.

Przy tym ostatnim obiekcie znajdowała się wieża widokowa. Wspięliśmy się po krętych schodkach. Widoki na górze może nie były porywające, ale jednak coś ciekawego dało się zobaczyć w kierunku północnym, gdzie pokazał się rejon szczytu Upłaz.

Pogoda w miarę upływu czasu polepszała się, kurek został zakręcony, a na błękitnym niebie ukazały się białe obłoki i słońce.  Doszliśmy pod Velky Polom. Tu w czasie przerwy wpisuję nas do księgi pamiątkowej ukrytej za szybką drewnianego schowka stojącego przy krzyżu wystającym z kamiennego kopca. Nie zdążyliśmy się dobrze rozsiąść, gdy nadeszła grupka turystów z Polski - kilkanaścioro dzieci pod opieką dwójki dorosłych. Przyjemnie było spotkać rodaków za granicą. Z rozmowy dowiedzieliśmy się, że jest to wycieczka firmowana przez PTTK. Prowadząca ją kobieta okazała się znawczynią Zaolzia i okolic. Zrobiliśmy zdjęcia sobie nawzajem i jedno wspólne; było naprawdę fajnie !

Po tym miłym wydarzeniu poszliśmy dalej granicą czesko - słowacką wiodącą porośniętym grzbietem, natykając się na skałki i „okienka widokowe". W rejonie Mużinkovego Vrcha na parę chwil las przerzedził się i wreszcie mogliśmy nacieszyć oczy rozległą panoramą Beskidu Śląsko - Morawskiego oraz mgiełką igrającą nad pobliskim lasem. Kawałek dalej natknęliśmy się na kamienną kapliczkę ze źródełkiem i miejscem na ognisko. Rzuciwszy okiem pomaszerowaliśmy dalej na Bukowy Vrch. Nie minęło pięć minut, gdy znowu spotkało nas pozytywne zaskoczenie. Oto ujrzeliśmy taniec promieni słońca na konarach i gałęziach drzew. Zjawisko to było tak niezwykłe, że wydawało mi się, iż jestem w jakiejś czarodziejskiej krainie. Byłem szczęśliwy, że w końcu udało mi się uwiecznić je na aparacie; poprzednie próby kończyły się niepowodzeniem z racji marności mojego sprzętu.

Na dalszym odcinku czerwonego szlaku było już mniej przyjemnie, pojawiło się więcej błota,

a stan drogi spowolnił nasze tempo. Za Bukowym Vrchem napotkaliśmy dwójkę szalonych czeskich rowerzystów prujących szlakiem bez kasków. Zawodnicy byli twardzi, ale musieli się zatrzymać w jednym miejscu i ponieść swoje rowery. Po chwili okazało się, że w tym miejscu jest niezbyt fajny kawałek drogi. Spróbowałem go obejść górą, ale rychło musieliśmy się stamtąd wycofać, gdyż pod warstwą liści kryła się młaka. Trzeba było zejść w dół i jakoś przejść drogą. Poradziliśmy sobie z tym i kilkoma innymi tego typu miejscami, unikając błotnych kąpieli.

Za Čuboňovem wykręciliśmy na północ, tym samym zostawiając za sobą granicę i zbliżając się do naszego celu, schroniska Slavič. Za nim tam trafiliśmy, zdążyłem zaliczyć wpadkę pod Malym Polomem. Po zejściu z tego ostatniego miejsca planowo mieliśmy przejść kawałek trasy niebieskim szlakiem, by po chwili trafić na czerwony. Tymczasem ten ostatni nie pojawił się we właściwym czasie. W związku z tym zatrzymałem grupę i ruszyłem na rozpoznanie. Zajęło mi to  40 minut, ale zorientowałem się co jest grane. Po powrocie do drużyny i jej reakcji uwierzyłem, że nie mają mnie jeszcze dość bo się o mnie martwili J. Inaczej było z gościem, na którego natknęliśmy się w tym samym czasie. Facet nie był jakoś specjalnie zmartwiony tym, że gdzieś po drodze zgubił się jego kolega.

Wróciliśmy się kawałek pod górę, powęszyliśmy i w końcu znaleźliśmy interesujący nas szlak.

Wszystko było w porządku poza tym, że jakiś daltonista zrobił z niego niebieski (a powinien być czerwony). Żeby było jeszcze ciekawiej, gdy o godzinie 18:30 dotarliśmy do schroniska, nie wpuszczono nas do środka. Ktoś olał kilkukrotne dzwonienie dzwonkiem elektrycznym, milczał także telefon kontaktowy. Na naszych oczach tajemniczy buc zaczął gasić światła. Sytuacja była nieciekawa, ale wybrnęliśmy z niej w sposób następujący: zagotowaliśmy sobie awaryjny posiłek na butli gazowej, sprawdziliśmy lokale w okolicy i po konsumpcji ruszyliśmy do położonego opodal schroniska Kamienity. Zdecydowanie warto było przejść te trzy kilometry po grzbiecie by tam trafić. Zostaliśmy przyjęci z otwartymi rekami przez młoda Polkę z Zaolzia, a na obiadokolacje trafiły się nam same frykasy. W środku panowała przyjemna atmosfera pozwalająca w pełni zrelaksować się po akcji na Slaviču.

 

Cytat dnia:

- Jak dobierałem Ci sprzęt to mieliśmy taką prostą zasadę: Ja wybieram, Ty płacisz.

 

- W Gruzji faceci siedzą cały czas siedzą w knajpach i na ławeczkach popijając alkohol a kobiety

siedzą z dziećmi w domach.

- Przeprowadzamy się do Gruzji !

 

 

 

 

DSCF7101DSCF7108DSCF7110DSCF7123DSCF7132DSCF7159DSCF7167


Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło

Było jeszcze ciemno, ubierałem się pośpiesznie by zdążyć na wschód słońca. Gdy z aparatem w ręce wyszedłem przed schronisko, przywitała mnie mgła i śnieg. O słońcu mogłem tylko pomarzyć. Ale cóż, nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Podczas gdy Czarek, Ewa i Krysia spali, ja miałem czas na oglądanie wiszących na ścianach metalowych cacek i obrazów.

Ponadto mogłem sobie pokonwersować z miła Zaolzianką. Dowiedziałem się paru ciekawych rzeczy o wschodnim skrawku Czech, który nie raz był punktem zapalnym w stosunkach między Polską a Czechosłowacją. Do dziś w niektórych miejscach Zaolzia Polacy stanowią 40 %, stąd dwujęzyczne nazwy w miejscowościach takich jak Jablunkov/Jabłonków. Wielu ludzi utrzymuje się z pracy w třineckiejhucie i kopalni w Karvinie. Pośród gęstej sieci szlaków i schronisk prężnie rozwija się turystyka.

Mimo, że wyruszyliśmy około południa mgła nie rozwiała się, a widoczność  uległa dużemu ograniczeniu. Mimo tego bez kłopotu trafiliśmy na Kozubową, gdzie z karpackiego oparu wyłoniła się nagle bryła niewielkiego kamiennego kościółka. Po jego oględzinach, zeszliśmy w dół do pobliskiej Chaty Kozubowa. Schronisko było zamknięte, więc poszliśmy dalej żółtym szlakiem do Navsia, skąd był już rzut beretem do Jablunkova.

Miasteczko to okazało się dla nas szczęśliwe, gdyż prawie od razu trafiliśmy na fajny hotel przy samym rynku. Wszystko mieliśmy pod nosem, od restauracji hotelowej poczynając, a na bankomacie kończąc. Miałem ogarnięty transport do Bukowca, więc nie musieliśmy się przejmować jak jutro wydostaniemy się z Jablunkova. Spędziliśmy kolejny przyjemny wieczór racząc się czeskimi kulinariami.

 

Cytaty dnia:

- Cholera ale mi się nie chce !

 

- Ale by tu były piękne widoki gdyby tylko było je widać.

 

- ... Tak, widzisz trzeba uważać z tą bezczelnością.

- To idziesz się myć ?, pytam po raz piąty.

 

 

DSCF7171DSCF7179


 

 

Olza

Rano wsiedliśmy w autobus do Bukowca, skąd przemaszerowaliśmy w kierunku granicy. Nie powtórzyliśmy trasy z pierwszego dnia, gdyż na zakończenie zaplanowałem przechadzkę wzdłuż  Olzy. Po śniadaniu „na bogato" po czeskiej stronie zebraliśmy się i w krótkim czasie dotarliśmy do granicznego mostu. Tu zrobiliśmy sobie pamiątkowe zdjęcie z klubową flagą i rozdałem pamiątki rajdowe. Dalej poszliśmy polskim brzegiem rzeki w rejon Istebnej.

Pod sam koniec spaceru musieliśmy powtórnie ją przejść, by dotrzeć do wymienionej miejscowości. Most, po którym mieliśmy przejść był w remoncie. Na szczęście robotnicy przerzucili kładkę, po której bez problemów przeszliśmy na drugi brzeg i po niedługim czasie stanieliśmy w Istebnej. Tu Czarek z radością skonstatował, że jego samochód nadal stoi na parkingu pod Urzędem Gminy.

Na koniec, już na trasie zwiedziliśmy uroczy XVIII-wieczny kościółek w Bielowicku pod Skoczowem oraz przereklamowany pałacyk w Grodźcu.

 

Cytat wyjazdu:

- To jest rajd, ma którym nie dyskutuje się o poziomie hardcoru lecz luksusu.

 

 

DSCF7205

DSCF7212

DSCF7220