Wiecie co... wróciłem do Budapesztu i czułem się jakoś nieswojo, coś, coś bardzo ważnego oddaliło się , wręcz brakowało z mojego życia. Niby wszystko jak zwykle, słońce przetacza się gdzieś nad chmurami, leje, wieje itp. Długo próbowałem przywrócić się do rozsądku,czasami udawało się przytłumić do granic postrzegalości te fałszywe tony zakłucające melodje spokojnego samopoczucia. Coraz chętniej nadrabiałem swoje półroczne zaległości w konsumpcji węgierskiego piwa częściej odwiedzając ulubione placówki poświęcone tej czynności niż kiedykolwiek wcześniej.
Nie wiem do czego by doszło jakby nie moja mama...
Pewnego dnia wracam z uczelni do domu, mama w kuchni coś zmywa, coś długo obraca, szoruje płucze z hałasem i od nowa to samo. Stoi do mnie plecami więc dopiero po dłuższej obserwacji, jakby rażony gromem, poznaję bolesną prawdę. Mama wyczyściła moją ( tak naprawdę naszą ) menażkę do szczerego aluminium, do połysku! Trudno, stało się, nie ma się co gniewać, okopci się ponownie , " no dobraaa , no hmm Dzięki Mamo...!"
W chwili szoku trafiła do mnie myśl, taka nowa, nosząca sporą dawkę otuchy. O tak, już wiem.
Następnego dnia ganiałem ze sklepu do sklepu, z marketu do hurtowni znowu do sklepu i na targ i do sklepu ...cały dzień, przemierzyłem miasto kilkakrotnie, i co? i nic -straciłem nadzieję, uznałem że nie mogę Tego posiadać, trzeba przetrwać.
Minęło kilka smutnych dni, z kolegami poszliśmy w przerwie zjeść coś. Po mało atrakcyjnym posiłku opuszczając halę zauważyłem nieznany dla mnie sklep w rogu, na piętrze. Popędzany drobnymi iskierkami powracającej nadziei ruszyłem w tamtą stronę, wszedłem, rozejrzałem się nerwowo i znalazłem To.
Błyszczący, leciutki, stosukowo tani, kilkanaście litrowy, nierdzewny GAR z pojedyńczym dnem, metalowymi uchwytami i pokrywką.
