Studencki Klub Górski

Łańcuch Monti Sibillini, rozciągający się w środku Apeninów Centralnych, pomiędzy południową częścią regionu Marche i Umbrią, wznosi się nad Morzem Tyrreńskim i Adriatykiem. Góry te stanowią dział wodny i słusznie mogłyby być uznane za środek półwyspu. Być może to właśnie położenie geograficzne jest przyczyną, dla której literatura średniowieczna, rozkwitła wokół ludowej tradycji, umiejscowiła na Monte Sibilla pałac legendarnej wieszczki Sybilli. Legendy pasterskie pochodzące z tego regionu zostały zanotowane przez licznych pisarzy ludowych, takich jak Andrea da Barberino i Antoine de La Salle.

U stóp tych gór ciągną się połacie rozległych pastwisk przykrytych śniegiem przez wiele miesięcy w roku. W pogodny dzień można zobaczyć szereg wzgórz, przeplatanych równinami, sięgających na horyzoncie aż do linii morza. Tuż obok wznoszą się główne grupy górskie centralnych Włoch. Gran Sasso, Terminillo, Maiella, odległa Amiata i Subasio wyłaniają się jak olbrzymy z lekkiego welonu mgieł. Po odwilży równiny pokrywają się fantastycznym kobiercem kwiatów, których barwy i odcienie przeobrażają się z tygodnia na tydzień, zanim nie zatryumfują w całej swej krasie na początku lata. 

Wapienny masyw Gran Sasso wznosi się w środkowej części Apeninów Abruzjańskich, nieopodal wybrzeża Adriatyku. Masyw składa się z dwóch równoległych łańcuchów, połączonych potężnymi graniami biegnącymi w poprzek, przy czym najbardziej zdumiewające efekty wizualne dają szeregi iglic, na które nakładają się inne. Jest zatem nieskończona liczba kątów widzenia, a każdy z nich oferuje widok rzadko spotykanej urody. Błyszczące pola śnieżne, z których najważniejsze jest to na Monta Corno, przeplatają się z rozległymi połaciami skały, opadającymi łagodnie w kierunku hal, bądź urywającymi się pionowymi ścianami. Na stokach, niemal do podstawy śnieżnych pól, bujnie kwitnie alpejska flora. 

Dzika przyroda Monti della Marsica, mroczne wąwozy i gęste lasy, to bez wątpienia najbardziej charakterystyczne elementy krajobrazu Abruzjańskiego Parku Narodowego. Z samotnej przełęczy Godi otwiera się szeroka panorama na Monti della Meta i bezmiar całego parku. Otoczony majestatycznym kręgiem gór, park rozciąga swoje zielone macki aż po wysoko położoną Valle del Sangro i dziką Passo del Diavolo (Przełęcz Diabła). Wiodą tutaj niezliczone szlaki, oferujące całą gamę panoramicznych widoków, szczególnie w pobliżu Camosciara, w uroczej Val Fondillo, w słynnej Jaskini Wróżek (Grotta delle Fate).? 

Mała wioska Cocullo, która rozsiadła się na wzgórzu Monte Luparo na wysokości 906 m n.p.m., składa się z garstki domków, idealnie osadzonych w intensywnej zieleni abruzjańskiego krajobrazu. Corocznie, w pierwszy czwartek maja, odbywa się tu osobliwa uroczystość ku czci św. Dominika - pochód łowców węży. Ta widowiskowa ceremonia religijna jest unikalna w skali światowej, ponieważ węże nosi się owinięte wokół szyi. Początki wywodzą się z obrzędów średniowiecznych i starodawnych ludowych wierzeń. 

W czasie uroczystości wielkanocnych w Sulmonie odbywa się tradycyjna procesja "Madonny biegnącej na rynek". Cała ludność i wielu turystów obserwuje ten żywiołowy spektakl, pozostałość starodawnych zwyczajów zrodzonych u stóp gór. Ciężki podest, na którym osadzony jest posąg Madonny, dźwigają na barkach członkowie starego bractwa religijnego. Początki tego rytuału, później schrystianizowanego, pogrążone są w mrokach dziejów. 

Rozległy płaskowyż Sila rozciąga się między zatokami Taranto i Squillace. Wielkie połacie lasu są urozmaicone równoległymi łańcuchami gór. Najwyższym z nich i najczęściej odwiedzanym jest centralnie położony masyw Sila Grande. Szczyt Monte Botte Donato o wysokości 1930 m n.p.m. i trzy wielkie sztuczne jeziora ożywiają ten krajobraz i czynią z tej części Sila Grande największy zbiornik wodny w południowych Włoszech. Charakterystycznym okazem roślinności jest Pinus laricio, podgatunek austriackiej sosny czarnej, która występuje we Włoszech jedynie w Kalabrii i na Sycylii. Stoki gór są porośnięte głównie gęstymi bukowymi lasami. 

Gennargentu wznosi się we wschodniej części centralnej Sardynii. Jest najważniejszym masywem na wyspie, składa się z korony szczytów, sięgających średnio 1800 m n.p.m. Ogółem biorąc, Gennargentu cechuje profil pofałdowany, wynikający z procesów erozyjnych, które modelowały strukturę góry na przestrzeni wieków. Zmiany pór roku barwią krajobraz najżywszymi kolorami. Kwiaty, a wśród nich dzikie róże, królują wiosną i latem, zanim nie ustąpią miejsca ognistym barwom jesieni i jaskrawej bieli zimy.